Konur í Bolungarvík

Ég var að glugga í blað sparisjóðsins í Bolungarvík sem  var gefið út í tilefni 100 ára afmælis sjóðsins. Þar er viðtal við Sólberg minn gamla yfirmann. Ég kom hingað fyrst árið 1980, 16 ára og blaut á bak við bæði eyrun. Ég var í fjögur ár í vinnu hjá honum og þar lærði ég margt bæði að starfinu og ekki síður að vinna með góðu og skemmtilegu fólki. Sólberg, Steina Annasar og Magga Eyjólfs, skóluðu stelpuna til. Fyrirtækjatryggð var þeirra aðalsmerki, aldrei neikvæð umræða hvorki um sitt nánasta starfsumhverfi eða samfélagið. Það að bjarga verðmætum var jafn nauðsynlegt og draga andann. Til þess að það tækist sem best mátti ekki trufla það með hangsi eða virðingaleysi. 

ég gríp niður í viðtalið við Sólberg:

Hlutur kvennanna var mikilvægur á uppgangstímanum í Bolungarvík eftir miðja öldina, kvenfólk fór út á vinnumarkaðinn í auknum mæli, strax og þær voru búnar að koma börnunum upp. Alltaf var verið að tala um að bjarga hráefni og konurnar tóku virkan þátt í því. Það var ekki lítil vinna sem var lögð á herðar þeirra. Þegar atvinnulífið var dauft fyrir sunnan og lítið að gera, þótti sjálfsagt að frændfólkið sendi unglingana hingað. Þeir voru teknir inn á heimilin, endurgjaldslaust og gátu unnið eins og þeir vildu. Margir komust áfram í námi út á þetta.... Þær tóku unglingana inn á heimilin og þjónuðu þeim ásamt eigin börnum samhliða vinnu í frystihúsinu. Vinnan og heimilið gengu fyrir og þær voru ekki að hugsa um heilsurækt eða utanlandsferðir, einsog ungu konurnar í dag. Enn jókst á þeim vinnuálagið þegar togararnir komu. Tekinn var upp einstaklingsbónus og þá bættu þær enn við. Þær fengu aldrei frið. þurftu að vinna alla daga, og hreinlega slitu sér út.

Sólberg skemmtilegur kall